Unesco India
India heeft 43 Unescomonumenten
UNESCO is een organisatie van de Verenigde Naties. UNESCO staat voor United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. De letterlijke vertaling is dus Verenigde Naties leerzame, Wetenschappelijke en culturele organisatie. UNESCO-werelderfgoedlocaties zijn zorgvuldig geselecteerd op basis van de speciale culturele en historische betekenis die aan het monument of park is toebedeeld.
De locatie of structuur moet een creatief werk van mensen zijn en een belangrijk centrum zijn dat de uitwisseling van menselijke waarden stimuleert. De site moet minimaal één significant bewijs weergeven dat verband houdt met een culturele traditie die (mogelijk) binnenkort kan verdwijnen. Ook kan het een belangrijke waarde hebben op het gebied van architectuur, artistieke of literaire werken die van enorm universeel belang zijn. Het motief erachter is om een land of een staat aan te moedigen zijn culturele erfgoed te identificeren, te beschermen en te behouden.
India heeft 43 monumenten die op de lijst staan. 35 monumenten, 7 natuurparken en een combinatie hiervan.
35 Unesco monumenten India:
1. De Taj Mahal (1983)
Het eerste monument dat voor India op de lijst kwam, is ook het meest bekende monument van India: de Taj Mahal. Mughal-keizer Shah Jahan, de maker van de Taj Mahal, zei hierover dat het monument een “traan op de wang van de eeuwigheid” was. Elk jaar trekken duizenden toeristen van over de hele wereld naar dit adembenemend etherische marmeren monument, door velen beschouwd als het mooiste gebouw dat door de mens is gebouwd. Het monument is gebouwd als een gedenkteken door Mughal-keizer Shah Jahan voor zijn overleden vrouw, Mumtaz Mahal. Het is een van de zeven wereldwonderen en is een trotsmonument voor niet alleen Agra, maar ook voor India.
2. Het fort van Agra (1983)
Agra heeft twee unesco monumenten. Ook het Agra Fort, gebouwd door Mughal-keizer Akbar in het jaar 1565, staat op de lijst. Het fort is een majestueus zandsteen gebouwd Fort als een ode aan de pracht van het Mughal-rijk. Binnen de 2,5 km lange muur rondom de prachtige keizerlijke stad, heeft het fort de vorm van een halve maan. Aan de oostkant loopt de rivier de Yamuna. Er wordt gezegd dat de bouw van het fort oorspronkelijk was begonnen door keizer Akbar, maar werd voltooid door zijn kleinzoon Shah Jahan, die de meeste marmeren monumenten hier heeft toegevoegd.
3. De grotten van Ajanta (1983)
De eerste boeddhistische grotmonumenten in Ajanta dateren uit de 2e en 1e eeuw voor Christus. Tijdens het Gupta tijdperk (5e en 6e eeuw) werden nog vele andere rijkelijk versierde grotten toegevoegd aan de oorspronkelijke groep. De grotschilderingen en beelden van Ajanta worden beschouwd als meesterwerken van de boeddhistische religieuze kunst. Deze twee monumentengroepen die overeenkomen met twee belangrijke geschiedkundige gebeurtenissen in India, tonen een buitengewoon bewijs van de ontwikkeling van Indiase kunst, evenals de bepalende rol van de boeddhistische gemeenschap. Ook hebben ze een aanzienlijke invloed gehad op overige kunst in India en omstreken, met name op het eiland Java.
4. De grotten van Ellora (1983)
In een gebied niet ver van Aurangabad in de staat Maharashtra, zijn 34 kloosters en tempels uit een hoge basaltrots gehakt. Het gebied beslaat een lengte van iets meer dan 2 kilometer. Deze grotten van Ellora zijn het bewijs van unieke artistieke creaties en technische hoogstandjes. Daarnaast illustreren ze met hun heiligdommen gewijd aan het boeddhisme, hindoeïsme en jaïnisme ook de tolerantie die zo kenmerkend was voor het India van toen. Ellora brengt met haar ononderbroken opeenvolging van monumenten daterend van 600 tot 1.000 voor Christus, de beschaving van het klassieke India weer tot leven.
5. Zonnetempel van Konark (1984)
Langs de kustlijn van de Golf van Bengalen – badend in het licht van de rijzende zon – staat de tempel van Konârk. Het is een monumentale vertegenwoordiging van de triomfwagen van de zonnegod Surya. De 24 wielen van de wagen zijn versierd met symbolische ontwerpen en de kar wordt getrokken door zes paarden. Het is één van India’s meest beroemde brahmaanse heiligdommen en werd gebouwd in de 13de eeuw. Konârk is een bijzondere getuigenis van het 13e-eeuwse koninkrijk van Orissa. Het is direct en materieel verbonden aan het brahmaanse geloof en vormt een onschatbare link in de geschiedenis van de verspreiding van de Surya beweging.
6. Monumenten van Mahabalipuram (1984)
Mahabalipuram werd in de 7de eeuw gesticht door de Pallavas vorsten ten zuiden van Madras. De koningen waren ook verantwoordelijk voor het ontstaan van de groep heiligdommen, die uit rotsen werd gehouwen aan de kust van Coromandel in de 7de en 8ste eeuw. De monumenten staan bekend om hun monolithische rathas (tempels in de vorm van triomfwagens) en mandapas (grottempels of rotsheiligdommen). Maar ook vanwege de gigantische openlucht rotsreliëfs, waarvan het beroemde ‘De neerdaling van de Ganges’ er een is. Verder zijn de tempels gebouwd van uitgehakte steen bijzonder, zoals de Rivage tempel die met duizenden beelden is opgedragen aan de glorie van Shiva.
7. Hampi (1986)
De monumenten in Hampi vormen de (restanten van de) laatste hoofdstad van het laatste grote Hindoe Koninkrijk Vijayanagar. De fabelachtig rijke prinsen bouwden Dravidische tempels en paleizen die de bewondering won van reizigers tussen de 14e en 16e eeuw. In 1565 werd de stad veroverd door de Deccan islamitische confederatie en zes maanden lang geplunderd, om daarna verlaten te worden. Hampi is een eerbetoon aan de verdwenen beschaving van het koninkrijk van Vijayanagar, die haar hoogtepunt bereikte onder het bewind van Krishna Deva Raya (1509-1530). Verrijkt door de katoenhandel en handel in specerijen was Hampi één van de mooiste steden van de middeleeuwse wereld.
8. Kerken en kloosters van Goa (1986)
De kerken en kloosters van Goa – de voormalige hoofdstad van het Portugese Indië – illustreren de evangelisatie van Azië. Dit geldt in het bijzonder voor de kerk van Bom Jesus waarin de tombe van Sint Franciscus-Xaverius ligt. Ontdekkingsreiziger Alfonso de Albuquerque veroverde Goa in 1510 en de Portugezen heersten over dit gebied tot 1961. Zo werd Goa de hoofdstad van het enorme Portugese imperium in het Verre Oosten, met dezelfde burgerrechten als Lissabon. De monumenten droegen bij aan de verspreiding van de Laatgotische stijl, het Maniërisme en de Barok als kunstvorm naar alle Aziatische landen waar katholieke missies plaatsvonden.
9. Fatehpur Sikri (1986)
Deze ‘Stad der Overwinning’ werd gebouwd tijdens de tweede helft van de 16e eeuw door keizer Akbar en was gedurende veertien jaar de hoofdstad van het Mogolrijk. Het monumenten- en tempelcomplex dat in een uniforme architectonische stijl is gebouwd bevat één van India’s grootste moskeeën: de Jama Masjid. Fatehpur Sikri is een buitengewoon eerbetoon aan de Mogol beschaving aan het eind van de 16e eeuw en een uniek voorbeeld van architectonische gebouwen van uiterst hoge kwaliteit uit de periode 1571 tot 1585. De vormgeving en indeling van de gebouwen had grote invloed op de ontwikkeling van de Indiase stedenbouw, met name in Shahjahanabad (Oud Delhi).
10. Khajuraho (1986)
De tempels van Khajuraho werden gebouwd tijdens de Chandella dynastie, die haar hoogtepunt bereikte tussen 950 en 1050. Khajuraho is één van de hoofdsteden van de Chandella heersers. Er zijn slechts 22 tempels overgebleven van de oorspronkelijke 85. Deze worden ingedeeld in de westelijke, oostelijke en zuidelijke groepen, met de belangrijkste groep tempels in het westelijke gebied. De monumenten behoren tot twee verschillende religies: het hindoeïsme en jaïnisme. De tempels vormen een perfecte balans tussen architectuur en sculptuur. De tempel van Kandariya is versierd met een overdaad aan beelden, die behoren tot de grootste meesterwerken van de Indiase kunst.
11. Pattadakal (1987)
In het gebied tussen de Malaprabha rivier – in de staat Karnataka – naar het noorden en een minuscuul dorpje in het zuiden is een indrukwekkende reeks van negen hindoetempels te zien, evenals een Jaïn heiligdom. Een van deze Pattadakal monumenten onderscheidt zich als meesterwerk van de anderen: de Tempel van Virupaksha, gebouwd rond 740 door koningin Lokamahadevi ter gelegenheid van de overwinning van haar echtgenoot op de koningen van het Zuiden. Pattadakal vertegenwoordigt het hoogtepunt van een eclectische kunst – in de 7e en 8e eeuw onder de Chalukya dynastie – waarin architectonische vormen uit het noorden en zuiden van India harmonieus samenkomen.
12. Grotten van Elephanta (1987)
Het eiland Elephanta (Gharapuri) – de Grottenstad – ligt op ongeveer 10 kilometer van Mumbai aan de oostzijde van de haven. Het eiland dankt zijn naam aan de enorme stenen olifant die er gevonden werd door Portugese zeevaarders. Het eiland in de Zee van Oman bevat een verzameling van rotskunst verbonden met de Shiva cultus. De zeven grotten met hun versierde tempels en beelden uit de hindoeïstische mythologie getuigen van een verdwenen beschaving. Op deze plek vindt men één van de meest perfecte uitingen van de Indiase kunst, in het bijzonder verbeeld door de enorm hoge reliëfs in de belangrijkste grot.
13. Great Living of Chola Tempels (1987 & 2004)
De Great Living Chola tempels werden gebouwd door de koningen van het Chola Rijk, dat zich uitstrekte over Zuid-India en de naburige eilanden. De plek bevat drie grote 11de-en 12de-eeuwse tempels: de Brihadisvara Tempel in Thanjavur, de Brihadisvara Tempel in Gangaikondacholisvaram en de Airavatesvara Tempel in Darasuram. De tempel van Gangaikondacholisvaram, gebouwd door Rajendra I, werd voltooid in 1035 en heeft een 53 meter hoge vimana (heiligdomtoren). Het Airavatesvara tempelcomplex, gebouwd door Rajaraja II, heeft een 24-meter hoge vimana en een stenen beeld van Shiva. De tempels getuigen van de briljante prestaties van de Chola in de architectuur, beeldhouwkunst, schilderkunst en het brons gieten.
14. Boeddhistische monumenten van Sanchi (1989)
Ongeveer 40 kilometer van Bhopal bevindt zich het werelderfgoed Sanchi. Het bestaat uit een groep boeddhistische monumenten: monolithische pilaren, paleizen, tempels en kloosters. Het ene monument is ouder dan het andere, maar het overgrote deel dateert uit de 2e en 1e eeuw voor Christus. Het is het oudste boeddhistische heiligdom ter wereld en was een groots boeddhistisch centrum in India tot de 12e eeuw. Dit werelderfgoed is waarschijnlijk in de 3e eeuw voor Christus gevestigd ten tijde van keizer Asoka, de kleinzoon van Chandragupta. Hij versloeg de Macedonische manschappen en stichtte de Maurya dynastie. Sanchi werd in 1818 ontdekt, nadat het 600 jaar verlaten was geweest.
15. Humayun’s graftombe in Delhi (1993)
Dit graf – gebouwd in 1570 – is van bijzondere culturele waarde: het was de eerste tuin-graftombe gebouwd op het Indiase subcontinent. Het leidde tot grote architectonische vernieuwingen, met als hoogtepunt de Taj Mahal. Het belang van Humayun’s graftombe in de evolutie van de Mogolse architectuur is enorm; het was de eerste in een lange reeks dynastieke graven. Humayun – de tweede Mogol keizer van India – reisde veel en nam ideeën over die werden toegepast door de architect van zijn graf. De tombe werd door de geschiedenis heen gerespecteerd en behield zo zijn oorspronkelijke vorm. Latere aanpassingen waren enkel ter behoud.
16. Qutub Minar monument in Delhi (1993)
Een paar kilometer ten zuiden van Delhi staat de rode zandstenen toren van Qutub Minar. De toren werd begin 13e eeuw bebouwd en is 72,5 meter hoog. Hij loopt taps toe van 2,75 meter doorsnede op haar hoogtepunt tot 14,32 meter aan de basis, afwisselend met hoekige en afgeronde groeven. Het omliggende archeologische gebied bevat funeraire gebouwen. Hieronder bevinden zich de prachtige Alai-Darwaza poort – een meesterwerk uit de Indo-islamitische architectuur – gebouwd in 1311 en twee moskeeën waarvan de Quwwatu’l-Islam de oudste is in noord India. De moskeeën werden gebouwd uit hergebruikte materialen van ongeveer 20 Brahmaanse tempels.
17. Spoorwegen India (1999, 2005 & 2008)
De Darjeeling Himalayan Railway, onderdeel van de Mountain Railway – geopend in 1881 – was de eerste (en meest opmerkelijke) bergoplopende passagiersspoorweg. Het ontwerp zat vol gedurfde en ingenieuze technische oplossingen, om een effectieve spoorverbinding te realiseren over het mooie, bergachtig gebied. De Nilgiri Mountain Railway – een 46 kilometer lange monorail in Tamil Nadu – werd in 1854 ontworpen, maar de locatie was zo bergachtig dat de bouw pas in 1891 kon beginnen en voltooid werd in 1908. De Kalka Shimla Railway – een 96 kilometer lange monorail – werd halverwege de 19e eeuw gebouwd voor de hooggelegen stad Shimla. Alle drie de spoorwegen zijn nog volledig operationeel.
18. Mahabodi Tempel in Bodh Gaya (2002)
Bodh Gaya is één van de vier heilige plaatsen gerelateerd aan het leven van de Boeddha (566 tot 486 voor Christus) en in het bijzonder met betrekking tot het bereiken van verlichting. De eerste tempel werd gebouwd door keizer Asoka in de 3e eeuw voor Christus en de huidige tempel dateert uit de 5e of 6e eeuw. Het is één van de vroegste boeddhistische tempels die volledig uit baksteen is opgebouwd en nog steeds intact is in India. Het Mahabodhi tempelcomplex stamt uit de late Gupta periode en is vernoemd naar de Bodhi boom, waaronder de Boeddha zat toen hij het hoogste en volmaakte inzicht verkreeg.
19. Rotsschuilplaatsen van Bhimbetka (2003)
De schuilplaatsen in de rotsen bij Bhimbetka bevinden zich in de uitlopers van het Vindhyan gebergte, aan de zuidelijke rand van het centrale Indiase plateau. Binnen massieve zandstenen aderen – boven relatief dichtbeboste wouden – liggen vijf clusters van natuurlijke schuilplaatsen in de rotsen. Op de rotswanden zijn schilderingen te zien die lijken te komen uit het Mesolithicum, met een overgang en doorloop naar de historische jaartelling. De culturele tradities van de inwoners uit de 21 dorpen grenzend aan het gebied, dragen een sterke gelijkenis met de tradities te zien op de rotstekeningen. Ze wijzen op een lange interactie tussen het volk en het landschap.
20. Archeologisch park Champaner Pavagadh (2004)
Champaner–Pavagadh bestaat uit een grote verzameling archeologische, historische en in gebruik zijnde erfgoedplaatsen, in een indrukwekkend landschap met prehistorische plaatsen uit de kopertijd. Zo zijn er een op een heuvel geplaatste vesting van een vroegere Hindoeïstische hoofdstad en 16e-eeuwse ruïnes in de staat Gujarat. Het archeologisch park herbergt verder forten, paleizen, religieuze gebouwen, woonruimtes, landbouwstructuren en waterinstallaties uit de 8e tot de 14e eeuw. De Kalikamata tempel bovenop de Pavagadh heuvel, wordt beschouwd als een belangrijk heiligdom dat jaarlijks een groot aantal pelgrims aantrekt. Champaner–Pavagadh vertegenwoordigt de enige, geheel intact en onveranderd gebleven islamitische stad uit het pre-Mogolse rijk.
21. Cchatrapati Shivaji Terminus (voorheen Victoria Terminus) in Mumbai (2004)
Dit treinstation in Mumbai is een prachig voorbeeld van Victoriaans-neogotische Indiase architectuur, vermengd met traditionele architectuur van India. Het gebouw, ontworpen door de Britse architect F.W. Stevens, werd het symbool van Bombay als gotische stad en grote Indiase internationale handelshaven. De bouw duurde tien jaar (vanaf 1878). Het station is naar hoog Victoriaans-gotisch ontwerp gebouwd, gebaseerd op laatmiddeleeuwse Italiaanse modellen. De stenen koepel, torentjes, spitsbogen en excentrieke plattegrond tonen gelijkenis met de traditionele Indiase paleisarchitectuur. Chhatrapati Shivaji Terminus is een mooi voorbeeld van samensmeltende culturen, aangezien de Britse architecten werkten met Indiase ambachtslieden om Indiase architectonische tradities in de bouw op te nemen.
22. Red Fort Delhi (2007)
Het Rode Fort complex in Delhi bestaat uit het Rode Fort (1638) en het aangrenzende fort Salimgarth (1546). Het fort werd gebouwd als paleisfort voor Shahjahanabad, de nieuwe hoofdstad van de vijfde Mogol keizer van India. Het fort dankt zijn naam aan de massieve muren van rode zandsteen en wordt beschouwd als hoogtepunt van Mogol creativiteit en architectuur. Kenmerkend hiervoor zijn de paviljoenen en het waterkanaal Nahr-i-Behisht – stroom van het paradijs – dat de paviljoenen verbindt. Het Rode Fort heeft een groot stempel gedrukt op de architectuur van latere gebouwen en tuinen vanwege de vernieuwende manier waarop er gepland en gebouwd werd.
23. Jantar Mantar in Jaipur (2010)
De Jantar Mantar in Jaipur is een astronomische observatieplaats, gebouwd aan het begin van de 18e eeuw. De plek bevat een set van ongeveer 20 belangrijke, stationaire observatie-instrumenten. Het gaat hier om monumentale voorbeelden van metselwerk van bekende instrumenten, met in veel gevallen specifieke eigenschappen. De instrumenten belichamen een aantal architectonische en instrumentale innovaties omdat ze ontworpen waren voor observatie van astronomische posities met het blote oog. Jantar Mantar is het meest uitgebreide en best bewaarde observatorium van alle historische observatoria in India. Het toont de astronomische vaardigheden en kosmologische concepten aan het hof van een academische prins aan het einde van de Mogol periode.
24. Heuvelforten Rajasthan (2013)
De heuvelforten van Rajasthan liggen in de staat Rajastahan en omvatten zes majestueuze forten in Chittorgarh, Kumbhalgarh, Sawai Madhopur, Jhalawar, Jaipur en Jaisalmer. De eclectische architectuur van de forten – sommige met een omtrek van 20 kilometer – getuigt van de kracht van de prinselijke staten van Rajput die van de 8ste tot de 18de eeuw bloeide in deze regio. Binnen de verdedigingsmuren liggen grote stedelijke centra, paleizen, handelscentra en tempels. Hier ontwikkelde zich een uitgebreide hoofse cultuur waarbij onderwijs, muziek en kunst belangrijk waren. De heuvelforten gebruiken de verdediging die het landschap biedt: heuvels, woestijnen, rivieren en dichte bossen.
25. Rani Ki Vav Patan (de stepp van de koningin) (2012)
De ‘stepwell’ Rani-ki-Vav in Patan ligt op de oevers van de Saraswati rivier in Gujarat, en werd aanvankelijk gebouwd als herdenkingsmonument voor een koning in de 11e eeuw na Christus. Stepwells zijn karakteristieke ondergrondse systemen voor watervoorraad en -opslag op het Indiase subcontinent, aangelegd sinds het 3e millennium voor Christus. In de loop der tijd ontwikkelden ze zich van een gewoon gat in de zanderige bodem tot ingewikkelde, uit veel verdiepingen bestaande werken van kunst en architectuur. Rani-ki-Vav is een hoogtepunt van vakmanschap, gebouwd in de architectonische stijl Maru-Gurjara. Het weerspiegelt de beheersing van deze complexe techniek en toont grote schoonheid in detail en verhouding. De stepwell is ontworpen als een omgekeerde tempel, om de heiligheid van het water te benadrukken en is verdeeld in zeven trappengalerijen met gebeeldhouwde panelen van hoge artistieke kwaliteit. Meer dan 5000 hoofdsculpturen en meer dan duizend kleinere combineren religieuze, mythologische en seculiere voorstellingen die vaak verwijzen naar literaire werken. De vierde verdieping van Rani-ki-Vav is de diepste en leidt naar een rechthoekige tank van 9,5 bij 9,4 meter op een diepte van 23 meter. De bron ligt op het meest westelijke deel van het terrein en bestaat uit een 30 meter diepe schacht met een diameter van 10 meter.
26. Archeologische site van Nalanda “Mahavihara” (Universiteit van Nalanda) (2016)
Nalanda Mahavihara ligt in de staat Bihar in Noordoost-India. Het omvat de archeologische overblijfselen van een kloosterschool-complex daterend uit de derde eeuw voor Christus tot de dertiende eeuw na Christus. Het complex omvat stoepas, altaren, vihara’s (woon- en onderwijsgebouwen) en belangrijke kunstwerken in gips, steen en metaal. Nalanda is de oudste universiteit van het Indiase subcontinent waar gedurende een onafgebroken periode van 800 jaar kennis werd overgedragen. De historische ontwikkeling van de site getuigt van de ontwikkeling van het Boeddhisme tot een religie en de bloei van onderwijs- en kloostertradities.
27. Werken van Le Corbusier – de moderne beweging (2016)
De zeventien sites die bij dit transnationale werelderfgoed behoren zijn verspreid over zeven landen en getuigen van de uitvinding van een nieuwe architecturale taal die een breuk maakte met het verleden. De bouwwerken zijn in de loop van vijftig jaar neergezet, een periode van “geduldig onderzoek”, zoals Le Corbusier haar omschreef. Het Complexe du Capitole in Chandigarh (India), het Nationaal Museum voor Westerse Kunst in Tokio (Japan), het Huis van Dr. Curutchet in La Plata (Argentinië) en het Unité d’habitation in Marseille (Frankrijk) laten nieuwe architecturale oplossingen en technieken zien die de Moderne Beweging in de 20ste eeuw ontwikkelde en toepaste om tegemoet te komen aan de behoeften van de samenleving. Deze creatieve meesterwerken getuigen ook van de internationalisering van de architectuurpraktijk over de hele wereld.
28. Ahmadabad (2017)
De ommuurde stad Ahmadabad werd gesticht door sultan Ahmad Shah in de 15de eeuw op de oostelijke oever van de Sabarmati rivier. De stad kent een rijk architecturaal erfgoed uit de periode van het sultanaat, zoals de Bhadra citadel, de muren en de poorten van de versterkte stad en vele moskeeën en tombes, evenals belangrijke Hindoe en Jain tempels uit latere periodes. De stad bestaat verder uit dicht opeengepakte traditionele huizen (pols) in traditionele straten die zijn afgezet met poorten (puras) met karakteristieke bijzonderheden als vogelvoedervoorzieningen, publieke waterbronnen en religieuze instituten. De stad bleef groeien als de hoofdstad van de staat Gujarat gedurende zes eeuwen, tot vandaag de dag.
29. Victoriaanse gotische deco ensembles in Mumbai (2018)
De stad Mumbai is uitgegroeid tot een wereldwijd handelscentrum en heeft in de tweede helft van de 19e eeuw een ambitieus stedenbouwkundig project geïmplementeerd. Het leidde tot de bouw van ensembles van openbare gebouwen die grenzen aan de open ruimte van Oval Maidan, eerst in de Victoriaanse neogotische stijl en vervolgens, in het begin van de 20e eeuw, in het art deco-idioom. Het Victoriaanse ensemble bevat Indiase elementen die geschikt zijn voor het klimaat, waaronder balkons en veranda’s. De Art Deco-gebouwen, met hun bioscopen en woongebouwen, combineren Indiaas design met Art Deco-beelden en creëren een unieke stijl die wordt beschreven als Indo-Deco. Deze twee ensembles getuigen van de moderniseringsfasen die Mumbai in de loop van de 19e en 20e eeuw heeft doorgemaakt.
30. Jaipur City – Rajasthan (2019)
De ommuurde stad Jaipur, in de noordwestelijke staat Rajasthan in India, werd in 1727 gesticht door Sawai Jai Singh II. In tegenstelling tot andere steden in de regio op heuvelachtig terrein, werd Jaipur op de vlakte gevestigd en gebouwd volgens een rasterplan dat werd geïnterpreteerd in het licht van de Vedische architectuur. De straten hebben doorlopende zuilengalerijen die elkaar in het centrum kruisen, waardoor grote openbare pleinen ontstaan die chaupars worden genoemd. Markten, winkels, woningen en tempels langs de hoofdstraten hebben uniforme gevels. De stadsplanning van de stad toont een uitwisseling van ideeën uit oude hindoeïstische en vroegmoderne Mughal en westerse culturen. Het rasterplan is een model dat in het Westen de overhand heeft, terwijl de organisatie van de verschillende stadssectoren (chowkris) verwijst naar traditionele hindoeïstische concepten. Ontworpen om een commerciële hoofdstad te zijn, heeft de stad tot op de dag van vandaag haar lokale commerciële, ambachtelijke en coöperatieve tradities behouden.
31. Kakatiya Rudreshwara (Ramappa)-tempel, Telangana (2021)
Rudreshwara, in de volksmond bekend als Ramappa Tempel, ligt in het dorp Palampet, ongeveer 200 km ten noordoosten van Hyderabad, in de staat Telangana. Het is de belangrijkste Shiva tempel in een ommuurd complex dat gebouwd werd tijdens de Kakatiyan periode (1123-1323 CE) onder heersers Rudradeva en Recharla Rudra. De bouw van de zandstenen tempel begon in 1213 CE en zou zo’n 40 jaar hebben geduurd. Het gebouw heeft versierde balken en pilaren van gebeeldhouwd graniet en doleriet met een kenmerkende en piramidale Vimana (horizontaal getrapte toren) gemaakt van lichtgewicht poreuze bakstenen, zogenaamde ‘zwevende bakstenen’, die het gewicht van de dakconstructies verminderden. De sculpturen van de tempel van hoge artistieke kwaliteit illustreren regionale dansgebruiken en Kakatiyan cultuur. Het gebouw ligt aan de voet van een bosrijk gebied en te midden van landbouwvelden, dicht bij de oevers van de Ramappa Cheruvu, een door Kakatiya gebouwd waterreservoir. De keuze van de locatie voor het gebouw is gebaseerd op de ideologie en praktijk die in dharmische teksten worden bekrachtigd. Volgens deze ideologie moeten tempels worden gebouwd als integraal onderdeel van een natuurlijke omgeving, inclusief heuvels, bossen, bronnen, beken, meren, stroomgebieden en landbouwgronden.
32. Dholavira: een Harappan-stad (2021)
De oude stad Dholavira, het zuidelijke centrum van de Harappan-beschaving, ligt op het dorre eiland Khadir in de staat Gujarat. De archeologische site, die tussen ca. 3000 en 1500 voor Christus werd bewoond, is een van de best bewaarde stedelijke nederzettingen uit die periode in Zuidoost-Azië en bestaat uit een versterkte stad en een begraafplaats. Twee seizoensstromen voorzagen de ommuurde stad van water, een schaarse hulpbron in de regio, die bestaat uit een zwaar versterkt kasteel en ceremoniële grond, evenals straten en huizen van verschillende verhoudingen, die getuigen van een gelaagde sociale orde. Een geavanceerd waterbeheersysteem toont de vindingrijkheid van het Dholavira-volk in hun strijd om te overleven en te gedijen in een barre omgeving. De site omvat een grote begraafplaats met cenotafen van zes typen die getuigen van de unieke visie van de Harappan op de dood. Tijdens archeologische opgravingen op de site zijn kralenverwerkingswerkplaatsen en artefacten van verschillende soorten gevonden, zoals koper, schelpen, stenen, sieraden van halfedelstenen, terracotta, goud, ivoor en andere materialen, die de artistieke en technologische prestaties van de cultuur laten zien. Er is ook bewijs gevonden voor interregionale handel met andere Harappan-steden, evenals met steden in de regio Mesopotamië en het schiereiland Oman.
33. Sintiniketan (2023)
Santiniketan werd in 1901 in het landelijke West-Bengalen opgericht door de beroemde dichter en filosoof Rabindranath Tagore. Het was een kostschool en centrum voor kunst gebaseerd op oude Indiase tradities en een visie op de eenheid van de mensheid die religieuze en culturele grenzen overstijgt. In 1921 werd in Santiniketan een ‘werelduniversiteit’ opgericht, die de eenheid van de mensheid of ‘Visva Bharati’ erkende. Santiniketan onderscheidt zich van de heersende Britse koloniale architectonische oriëntaties van het begin van de 20e eeuw en van het Europese modernisme en vertegenwoordigt benaderingen van een pan-Aziatische moderniteit, waarbij wordt voortgebouwd op oude, middeleeuwse en volkstradities uit de hele regio.
34. Heilige Ensembles van de Hoysalas (2023)
Deze serie-eigendom omvat de drie meest representatieve voorbeelden van tempelcomplexen in Hoysala-stijl in Zuid-India, daterend uit de 12e tot 13e eeuw, namelijk de Channakeshava-tempel in Belur, de Hoysalesvara-tempel in Halebidu en de Keshava-tempel in Somanathapura. De Hoysala-stijl werd gecreëerd door zorgvuldige selectie van hedendaagse tempelkenmerken en die uit het verleden om een andere identiteit te creëren dan naburige koninkrijken. De heiligdommen worden gekenmerkt door hyperrealistische sculpturen en steengravures die het hele architecturale oppervlak bedekken, een rondgaand platform, een grootschalige sculpturale galerij, een fries met meerdere lagen en sculpturen van de Sala-legende. De uitmuntendheid van de beeldhouwkunst ondersteunt de artistieke prestatie van deze tempelcomplexen, die een belangrijke fase vertegenwoordigen in de historische ontwikkeling van de hindoeïstische tempelarchitectuur.
35. Moidams – het Mound-Burial System van de Ahom-dynastie (2024)
Gelegen in de uitlopers van de Patkai Ranges in oostelijk Assam, bevat het landgoed de koninklijke necropolis van de Tai-Ahom. Gedurende 600 jaar creëerden de Tai-Ahom moidams (grafheuvels) die de natuurlijke topografie van heuvels, bossen en water accentueerden en zo een heilige geografie vormden. Banyanbomen en de bomen die werden gebruikt voor kisten en manuscripten van schors werden geplant en waterlichamen werden gecreëerd. Negentig moidams – holle gewelven gebouwd van baksteen, steen of aarde – van verschillende groottes zijn op de site te vinden. Ze bevatten de overblijfselen van koningen en andere royals samen met grafgiften zoals voedsel, paarden en olifanten, en soms koninginnen en dienaren. De Tai-Ahom-rituelen van “Me-Dam-Me-Phi” en “Tarpan” worden beoefend in de Charaideo-necropolis. Hoewel moidams ook in andere gebieden in de Brahmaputra-vallei worden gevonden, worden de moidams die op het landgoed zijn gevonden als uitzonderlijk beschouwd.
zeven natuurparken Unesco India:
1. Kaziranga National Park (1985)
Dit nationaal park ligt in het hart van Assam. Het is een van de laatste gebieden in Oost-India die niet door menselijke aanwezigheid wordt verstoord. Het park wordt bewoond door ‘s werelds grootste aantal éénhoornige neushoorns en veel andere zoogdierensoorten, zoals tijgers, olifanten, panters en beren. Het gebied ligt op de zuidoever van de (rivier) Brahmaputra, aan de voet van de Mikir heuvels. De talloze waterplassen in het park zorgen voor een rijke voedselvoorziening en duizenden trekvogels – meer dan 100 soorten – komen seizoensafhankelijk op bezoek. De vogels komen overal vandaan, zelfs uit Siberië.
2. Keoladeo National Park (1985)
Dit voormalige reservaat werd eind 19e eeuw door de Maharaja’s gebruikt om op eenden te jagen. Nu is het één van de grootste overwintergebieden voor een groot aantal watervogels uit Afghanistan, Turkmenistan, China en Siberië. Er komen 364 vogelsoorten voor in dit park, waaronder de zeldzame Siberische kraanvogel. Keoladeo ligt in de staat Rajasthan en wordt ook geroemd vanwege het grote aantal permanent aanwezige broedende vogels. Het is een groene oasis vol wilde dieren, gesitueerd in een druk – door mensen – bewoond landschap. Dit ‘Vogelparadijs’ heeft zich ontwikkeld tot een natuurlijk drasland en werd in 1982 uitgeroepen tot nationaal park.
3. Wildreservaat Manas (1985)
Op een lichte helling aan de voet van het Himalaya gebergte – waar de beboste heuvels ruimte maken voor aangeslibde graslanden en tropische wouden – ligt het toevluchtsoord voor wilde dieren ’Manas’. Het gebied herbergt een enorme variëteit aan wilde dieren, waaronder een groot aantal bedreigde diersoorten, zoals de tijger, het pygmee varken, de Indische neushoorn en de Indische olifant. Het park bevindt zich in de staat Assam in noordoost India, een echte hotspot wat biodiversiteit betreft. Het gebied beslaat 39.100 hectare – waar de rivier de Manas deel van uitmaakt – en grenst in het noorden aan Bhutan.
4. Sundarbans National Park (1987)
Het Sundarbans-mangrovebos is een van de grootste bossen ter wereld met zijn 140.000 hectare. Het bos ligt aan de delta van de rivieren Ganges, Brahmaputra en Meghna, aan de Golf van Bengalen en grenst aan de Sundarbans van India dat apart op de Werelderfgoedlijst is opgenomen. Het gebied wordt doorkruist door een complex netwerk van getijdenwaterwegen, slikken en eilandjes van zouttolerante mangrovebossen. De sundarbans zijn daarmee een goed voorbeeld van een plek waar permanent ecologische processen plaatsvinden. Het gebied staat verder bekend om zijn brede scala aan fauna, waaronder 260 vogelsoorten, de Bengaalse tijger en andere bedreigde soorten zoals de estuariene krokodil en de Indische python.
5. Anda Devi National Park en de bloemenvallei (1988 & 2005)
Hoog in de westelijke Himalaya ligt Nationaal park de Bloemenvallei, bekend om haar weides van endemische alpine bloemen en haar uitzonderlijke natuurlijke schoonheid. Dit rijk gevarieerde gebied is ook de thuishaven van zeldzame en bedreigde dieren, waaronder de Aziatische zwarte beer, sneeuwluipaard, bruine beer en blauwe schapen. Het liefelijke landschap van de Bloemenvallei loopt over in de ruige bergwildernis van het nationaal park Nanda Devi. Samen vormen ze een unieke overgangszone tussen de bergketens van de Zanskar en de Grote Himalaya. De parken worden al ruim honderd jaar geprezen door bergbeklimmers en botanici en nog langer binnen de hindoe mythologie.
6. West Ghats (2012)
De West-Ghats zijn ouder dan het Himalaya gebergte en hebben belangrijke geo morfologische kenmerken, met unieke biofysische en ecologische processen. De hoge bergachtige bosecosystemen beïnvloeden het weerpatroon van de Indiase moessons. De West-Ghats matigen het tropische klimaat van de omgeving en daarmee geeft de bergketen een duidelijk voorbeeld van het moessonsysteem op aarde. Het gebied kent een uitzonderlijk hoge biodiversiteit en wordt erkend als één van ’s werelds acht ‘heetste hotspots’ van biologische diversiteit. De bossen van de West-Ghats vormen een toonaangevend voorbeeld van niet-equatoriale, tropische, groenblijvende bossen wereldwijd. Ze zijn de thuisbasis van minstens 325 wereldwijd bedreigde flora, fauna, vogel-, amfibie-, reptiel- en vissoorten.
7. Himalaya (2014)
Het Nationaal park Groot Himalaya ligt in het westelijke deel van het Himalaya gebergte in de noord-Indiase staat Himachal Pradesh. Het wordt gekarakteriseerd door hoge bergtoppen, alpenweiden en rivierbossen. In het 90540 hectare grote oppervlak bevindt zich een hooggebergte met gletsjers waarvan het sneeuwsmeltwater de bron is voor verschillende rivieren. Het gebied herbergt ook de stroomgebieden van essentiële watervoorraden voor miljoenen gebruikers die langs de rivieren stroomafwaarts wonen. Het Nationaal park Groot Himalaya beschermt de door moesson getroffen bossen en alpenweiden in het voorste deel van de Himalaya. Het park kent een grote biodiversiteit met 25 verschillende soorten bos en een rijke verzameling diersoorten, waarvan een aantal bedreigd zijn. Hierdoor is deze plek erg belangrijk voor het behoud van biodiversiteit.
Unesco India Mix natuur en monument
1. Het Khangchendzonga National Park
Het Khangchendzonga Nationaal Park ligt in Noord-India, in de staat Sikkim, in het hart van het Indiase Himalaya-gebergte. Het omvat een unieke diversiteit aan vlaktes, valleien, meren, gletsjers en spectaculaire besneeuwde bergen met oude bossen. Ook de op twee na hoogste berg ter wereld, de Kangchenjunga bevindt zich in het gebied. Deze berg en diverse andere elementen zoals grotten, rivieren en meren zijn heilig voor de oorspronkelijke bevolking van Sikkim. De mythologische verhalen en gebruiken zijn geïntegreerd met het Boeddhisme en vormen de basis voor de identiteit van de bevolking van Sikkim.